Bartosz Paprocki o Herbie

Upatrzywszy Bolesław sobie czas spokojny, Puścił się w małym poczcie w tej tak sławnej wojny. U Kaszek odpoczywał tam zwierz niesłychany, Cudzoziemskim żołnierzom był okazywany. Rycerz z domu Bibersten, widząc, a tur srogi, Ma się k niemu, na ostre chcąc go porwać rogi, Skoczy, porwie ji za róg, o ziemie uderzy, W tym mu sługa na ratunek z oszczepem przybieży. Chce ji przebić ku ziemi, on popuści tura,  Tur się porwie, ów z bronią umyka kaptura. Baczy znowu Bibersten, iż się ma ku niemu, Począł z strony zachodzić zwierzowi srogiemu. Król patrząc na tak mężna onę tragedyją, A widząc zagniewaną tak srogą bestyją, Kazał zaraz ratować rycerza onego. Rycerz, broni nie mając, zabraniał im tego. Upatrzywszy sobie czas, sam się z turem skupił,  Róg mu ze łba ogromny i z kością odłupił. Tur zaraz potrząsając łbem szedł ku lasowi, Rycerz mężny ochotnie z rogiem ku królowi,
Który wziąwszy łaskawie podarek od niego, Darował go za klejnot im z potomstwem jego.
Nadał k temu król baczny wielkie osiadłości, Chował zawżdy przy sobie, nie w podłej zacności

               
                     Rejestracji dokonujemy  dziale =Forum Duczymińskich=